مسئول واحد تعاون قرارگاه رمضان

سردار شهید ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﭼـﺸﻢ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖﺑﻮد. ﺑﺮاى ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮕـﻰ ‫ﺑﻮد. ‫ﻣﻘﻄﻊ اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى وﻟﻰﻋﺼﺮ(ﻋﺞ) و دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﭘﺎﺳـﺪاران ﮔﺬراﻧـﺪ. ‫ﭘﺲ از آن ﺗﺮک ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد.

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد. محبت و ﮔﺬﺷـﺖ را ﺳـﺮ ﻟﻮﺣـﻪى ﻛـﺎرش ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و ‫دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮب ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. ‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻠﻤﻰ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺮﺑـﻮط ‫ﺑﻪ اﻧﻘﻼب را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ زﻳﺎدى داﺷﺖ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ‫ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اﻫﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ، دﺳﺘـﺸﺎن را ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ و ﺑـﻪ ‫آنﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﻢ. ‫ﺑﻪ ﭘﺪرش و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرک رﻣﻀﺎن ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﺪم. او از ‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻮﻗﻊ اﻓﻄﺎر ﺑﺮاﻳﻢ آب ﻣﻴﻮه ﻣﻰآورد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد. ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ زﺣﻤﺖﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻢ. دوﺳﺖ دارم ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ ‫ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮم.

‫ﺑﻪ اﻗﻮام و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺳﺮﻣﻰزد و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺣﺘﺮام ﺑـﻪ ﻓﺎﻣﻴـﻞ واﺟـﺐ اﺳـﺖ. در ‫درسﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻛﻤﻚ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن درس ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘـﻰ در ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ، ﻣﺜـﻞ ‫روزه، آنﻫﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ او ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰداد. ﺑﺎ اﻳﻦﻛﺎر ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ‫و روزه اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰدادﻧﺪ. ‫از اﻓﺮاد ﺑﺪ ﺣﺠﺎب و دروﻏﮕﻮ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ‫ﺳﻌﻰ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ.

‫ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻓﺴﺎد، ﻓﺤﺸﺎ و ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ داﺷﺖ. ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد.ﺑﻪﻣﺮدم ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛـﺮد. ﺣﻘـﻮﻗﺶ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﻣﺤـﺮوم ﻣـﻰداد و از آنﻫـﺎ ‫ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، در ﻧﻤﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد. ‫ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدم راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮدم. ‫ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﺗﺮک ﻧﻤﻰﺷﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﺷـﺮﻛﺖ ‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻰﺑﺮد. ‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ داﺷﺖ. ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ را در ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرک رﻣﻀﺎن ‫ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه آﻣﺪ، ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم و او ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. دوش ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﺦ روى ﺳﻴﻨﻪاش ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻛﻤﻰ از ‫ﻋﻄﺸﺶ ﻛﻢ ﺷﻮد، وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. ﻧﺰدﻳﻚ اﻓﻄﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ، وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ او ‫ﮔﻔﺘﻢ: اﻓﻄﺎر ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﺎز ﻣﻘﺪ‪م اﺳﺖ. در ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ‫ﻛﺮد. ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﻴﺎز ﻛﺮد. دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻌﺪ روزه‌اش را اﻓﻄﺎر ﻛﺮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ داﺷﺖ، وﻟﻰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻰآﻣـﺪ، ‫ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ، وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ وﺿﻮ ﻣﻰﮔـﺮﻓﺘﻢ ‫و ﺑﺎ او ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم. ﺷﺐﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﻻﻣـﭗ را روﺷـﻦ ﻣـﻰﻛـﺮد ﺗـﺎ ‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و دﻳﮕﺮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮﻧﺪ.

‫در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب - زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻓﻘﻂ ده ﺳﺎل داﺷﺖ - ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد، ﺷﻌﺎر ﺑـﺮ ‫روى دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺑﺎ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺧـﻂّ اﻣـﺎم ‫ﺑﻮدﻧﺪ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ. ‫اﻣﺎم را دوﺳﺖ داﺷﺖ. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺎم ﻣﻰزد، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ. ‫ﻣﺮﺗّﺐ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪﻣﻰرﻓﺖ و در ﺟﻠﺴﺎت و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻮﺟ‪ـﻪ ﻛﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ ﺣﻘـﻮق ‫ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل داﺷﺖ.

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و دوره ﺗﻴﺮاﻧﺪازى دﻳﺪ. ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ و در ‫ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮد. ﺟﻮانﻫﺎى دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻰﺑﺮد.

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻫﺸﺖ ﺳﺎل در ﺳـﭙﺎه ﺧـﺪﻣﺖ ﻛـﺮد ﻛـﻪ در ‫ﺑﺨﺶ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد.

ﻣﺤﻤﺪ ﺛﺎﺑﺖﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ وارد ﺳﭙﺎه ﺷـﻮد ‫ﻳﻚ ﺳﺎل ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را ﺑﺰرگ ﻛﺮده ﺑﻮد.

‫در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪى ﺑﺴﻴج ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷـﺖ. ﻋـﺸﻖ و ﻋﻼﻗـﻪ او ﺑـﻪ ﺑـﺴﻴﺞ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ وارد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﭙﺎه ﺷﻮد. وﻟﻰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻛﻤﻰ ﺳﻦّ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋـﻀﻮ رﺳـﻤﻰ ﺗـﺸﻜﻴﻼت ‫ﺷﻮد. ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﻰ را ﺑﻪ ﻃﻮر اﻓﺘﺨﺎرى در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ رﺳـﻴﺪ. ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى زﻳﺎدى در ﺳﭙﺎه داﺷﺖ. از ﺟﻤﻠﻪ، ﻣﺴﺌﻮل رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى اﻳﺜﺎرﮔﺮان در ﻗـﺴﻤﺖ ‫ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖ ‫داﺷﺖ. و در آن ﺟﺎ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺗﺄﺳـﻴﺲ ‫ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪى ﺧﻴﺮﻳ‪ﻪاى ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى را ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ.

‫ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان را ﺗﺎﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ‫ﻫﻤﺴﺮ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻮادهى ﭘﺮﺟﻤﻌﻴ‪ﺘـﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ، ﺑـﺮاى آنﻫـﺎﻳـﻚ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ‫ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﻰ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ آنﻫﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ و رﻳﺎ در ﻛﺎرش ﻧﺒﻮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﻫـﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻌـﺪاً ﻓﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ. ﭼﻴـﺰى ‫ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰﻛﻪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ - ﭼـﻮن ﺗـﺎزه ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ - ﺷﻴـﺸﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ و ‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ زده ﺑﻮدﻳﻢ. ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳـﻚ روز ﺑـﻪ ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺘﻢ: ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ در ﺗﻌـﺎون ﺳـﭙﺎه ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻴﺸﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ از ‫ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗّﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن آن وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺎل ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺎرى اﻧﺠﺎم دﻫـﻢ. ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ ‫ﻋﺪ‪ه‌اى از ﺧﻮاﻫﺮان ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى ﺳﺮﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤﺒﻮدى اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن رﻓـﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ، ‫وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﻤﺒﻮدى ﻧﺪارﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣـﺎﺟﺮا ﺑـﺮاى را ﺑـﺮادرم ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم، ﺑـﺴﻴﺎر ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: آﻓﺮﻳﻦ. در زﻧﺪﮔﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. آن وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج ‫ﺑﻴﺸﺘﺮى دارﻧﺪ ﺑﺮﺳﺪ. او از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد.

‫ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﺗﻮﺟ‪ﻬﻰﻧﺪاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺟﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﻧـﺴﺨﻪﻫـﺎى دﻛﺘـﺮ را ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ، آن را درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ارزﺷﻰ ﻧﺪارد.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ اﺳـﺖ. ﺑﺎﻳـﺪ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻤﻠﻜﺖ دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﺳﻼم و دﻳﻦ ﺑﺎﺷـﻴﻢ. ‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد، ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮدش را ﺑـﻪ ‫آن ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺧﻴﻠﻰﻛﻢ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و داﻳﻢ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد. آرزوى ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم و ﭘﻴـﺮوزى ‫اﺳﻼم را داﺷﺖ. آرزو داﺷﺖ اﻣﺎم را ﺑﺒﻴﻨﺪ.

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﭼﻮن: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺪر، ﻛﺮﺑﻼى 2، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻓﺘﺢ 5 ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ. در ‫ﻛﺮﺑﻼى 2 ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧـﺴﺒﻰ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ‫رﻓﺖ.

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻗـﻊ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻦ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ او را دﻳﺪم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ او را در ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮم، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ داد. ﮔﻔـﺘﻢ: ‫ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده ام. او ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺘﺶ را از ﻫﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد.

‫ﺣﺪود دو ﺳﺎل در ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻣﺴﺘـﻀﻌﻒ و ﻣﺤـﺮوم ‫ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔﺎه رﻣﻀﺎن ﺑﻪ آنﺟﺎ رﻓﺖ. در ﺑﺎﻧﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻰ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺸﺎن ﻧـﺎم ‫ﮔﺬارى ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺟﺎى ﺟﺎى ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎل اوﺳﺖ.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮوﺳﻰ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. ‫ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

‫در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻗﻨﺎﻋﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ‫- ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً وﻗﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗـﺮ ‫اﺳﺖ.

‫ﻓﺮدى ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد. از روى ﺧﻠﻮص ﻧﻴ‪ﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى ﺻﺮف ﻏﺬا دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. ‫ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز او‪ﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗـﺎق ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻣﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاى ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ. در ﻣـﻮرد ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻢ - ﻛـﻪ ﭘﺮداﺧـﺖ ﺣﻘـﻮق ‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى رزﻣﻨﺪه ﺑﻮد - اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻠﻴﺪ اﺗﺎق و ﺻﻨﺪوق را ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ.

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺣﻠﺒﭽﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻰ را ﺑـﻪ ‫ﭘﺸﺖ ﻗﺎﻃﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ. از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ و رزﻣﻨـﺪﮔﺎن دﻟﺠـﻮﻳﻰ ‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭼﻬﺮه ى ﻧﻮراﻧﻰ و ﺑﺸّﺎﺷﻰ داﺷـﺘﻨﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ ﺑـﻮد، ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل ‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.

‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔـﺎه ﺑـﻮد، ﺑـﻪ ﺧـﻂّ ﻣﻘـﺪ‪م ‫ﻣﻰرﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺪوش دﻳﮕﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد. در ﻛﺮﺑﻼى 10، در ﺑﺎﻧﻪ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷـﺪ. ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺛﺎﺑـﺖ ‫ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ ‫ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى ﻣﻦﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺑﺮاى ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺎل آنﻫﺎ از ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑـﺎ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺴﻴﺎر دﻟﻴﺮ و ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻋﺪ‪ه اى ﺑـﺮاى ﻣـﺼﺎﺣﺒﻪ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ، او ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ ‫ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ و ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻳﻢ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﻛﻮر ﺷﺪه اﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ را ﻧﻤـﻰﺑﻴـﻨﻢ، ‫وﻟﻰ ﻣﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﺎن را از دﺳﺖ ﻧﻤﻰدﻫﻴﻢ.

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺳﻌﻪ ى ﺻﺪر داﺷﺖ. ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد، از روﺣﻴـﻪ ى ﺧـﻮﺑﻰ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. ﻃﻮرى واﻧﻤﻮد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و دوﺳﺖ داﺷﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.

‫او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار را ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﺻـﻴﻪﻣـﻰﻛـﺮد: در اﻧﺠـﺎم وﻇـﺎﻳﻒ ‫ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﺎﺷﻨﺪ.

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺑﺮاى اﻣﺎم و ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺎ از ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ. ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﺷـﻬﺎدت ‫آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻴﻢ.

‫ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﻜـﺮ او ﺟـﻮر در ﻧﻤـﻰآﻣﺪﻧـﺪ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻳﻪى: اذا ﺧﺎﻃﺒﻬﻢ اﻟﺠﺎﻫﻠﻮن ﻗﺎﻟﻮا ﺳﻼﻣﺎً. ﺑﺮﺧﻮرد اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ آنﻫـﺎ داﺷـﺖ. ﻫﻤـﻪ از ﺻـﻔﺎ و ‫ﺻﻤﻴﻤﻴ‪ﺖ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز او‪ﻟﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳـﺪم، ‫وﻗﺘﻰ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدم، از روى ﻣﺤﺒ‪ﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم دﺳﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد.

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻳﻰ درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻮﺿﻮع ‫ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻮد. در ﻳﻜﻰ از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه. ‫ﻣﻦ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪم، ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم. و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا اﻳﻦﻛﺎر را ﻛﺮدى؟ ﭼﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮدى ‫ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮاى ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫـﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ و ﺗﺤﻤ‪ﻠﺘﺎن زﻳﺎد ﺷﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ اﺗﻔّﺎق اﻓﺘﺎد، ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ آن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دوﺳﺖﺑﺮادرم آﻗﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻠﻬﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺗﻌﺰﻳـﺖ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل آنﻫـﺎ ‫رﻓﺘﻴﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻣﻰﻛﺸﻢ. ‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﺪ و دﻟﺪارى ﻣﻰدادﻳـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻴـﺪ: ﺧﻮﺷـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ‫اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺮادرم در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻى ﺻﻮرﺗﺶ ‫ﺗﺎ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ از ﺻﻮرت اﻳـﺸﺎن ﻧـﺸﺎﻧﻪاى داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ. ﮔﺮﻳـﻪ ‫ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ روى ﺻﻮرت اﻳﺸﺎن رﻳﺨﺖ. از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴـﺪ؟ ‫ﮔﻔﺘﻢ: ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺸﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﻨﻢ؟ ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﺳـﻌﺎدت ﺷـﻬﺎدت را ‫داﺷﺘﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ راه اﻣﺎم را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ. ﺟﻴﻬـﻪ را ﭘـﺮ ‫ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﺧﻮدش آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد.

‫زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪ‪ﺗﻰ از اﻳﺸﺎن ﺧﺒﺮى ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ. ‫ﻋﻜﺲ اﻳﺸﺎن را در اﺗﺎق زده ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ. ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺖ: ﺑﻠـﻪ. ﺧـﻮب ‫اﺳﺖ. اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را ﺑﺰرگ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ او ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮد، ﻣـﻦ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دارم. ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ.

‫ﺷﻬﺎدت را اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﮔﺮ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻛﺴﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪ، او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪ ى آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن ‫ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ. اﻣ‪ﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺻـﺤﺒﺖ ‫ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﺎدرم آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، او ﻧﺎراﺣـﺖ اﺳـﺖ. ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد، ‫ﭘﺰﺷﻜﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺮود و ﺧﻮﻧﺶ ﻋﻮض ﺷﻮد، ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: ‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮن ﺧﺎرﺟﻰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰرﻳﻖ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم. اﮔﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻬﺎدت را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺒﺮﻧﺪ. دﻳﺸﺐ ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ در ﻣﺆﺳـﺴ‪ﻪى ‫ﺧﻴﺮﻳﻪى ﺑﻴﺖاﻟﻠّﻬﻰ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺮادر ﺑﻨﻰاﺳـﺪى ﻳـﻚ ﺑﺮاﻧﻜـﺎرد آورد و ﻣـﺮا در آن ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ﺣـﺮم ‫اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ(ع) ﺑﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺑﻌﺪ از دو روز در او‪ل ﻣﺎه ﻣﺒﺎرک رﻣﻀﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت ‫رﺳﻴﺪ.

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺎﺳﻜﺶ را ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ داده ﺑـﻮد و 8 ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ را ‫ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آب ﺑﺮﺳﺪ.

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه او را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و وﻗﺘﻰﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را ﺑـﻪ ﻣـﺎ ‫دادﻧﺪ، ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪﻳﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮدﻳﻢ، ﭼﻮن او ﺑﺮاى اﺳﻼم و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه در ﺗﺎرﻳﺦ 1366/02/01 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﺎﻧﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮارض ﺑﻤـﺐ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت ‫رﺳﻴﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او آرزو داﺷﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺧﻮاب دﻳﺪم ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻴ‪ﺪه - ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺖ: ﻣـﺎدر ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺘﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ. ﮔﺬرﻧﺎﻣـﻪ و ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﻳﻢ ‫آﻣﺎده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳـﺘﺎن ﺑﻘﻴـﻊ در ﻣﺪﻳﻨـﻪ رﻓـﺘﻢ. ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺣـﺮم ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ(ص) ﺑﺮوم ﻛﻪﻧﻮه‌ى ﻛﻮﭼﻜﻢ - ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد - ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﺮد. ﺻﺒﺢ زود ﺑﻪ ﺣـﺮم اﻣـﺎم ‫رﺿﺎ(ع) رﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻮادش ﻗﺴﻢ دادم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻜﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﻛﺎرﻫﺎ ﻃﻮرى درﺳﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪﻣﻜّﻪ ﻣﻜﺮﻣﻪ ﻣﺸﺮف ﺷﺪم.

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادرم ﺷﺐﻫﺎى اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ. ‫ﺑﺮاى ﻳﺎد ﺑﻮد اﻳﺸﺎن ﺷﺐ اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎى ﺑﺮادرم ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈـﻪ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، دﻳﺪم او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ دﻳﮕـﺮى رﻓـﺖ. ‫در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم در ﻛﻨﺎر در ﺻﺤﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴـﺪ، ‫ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻣﻦ آن ﺟﺎ ﻫـﺴﺘﻢ. ﻫـﺮ وﻗـﺖ ﺣـﺎﺟﺘﻰ داﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ ‫ﻣﺰارش ﻣﻰرﻓﺘﻢ، ﺣﺎﺟﺘﻢ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﻬﺪا واﻗﻌﺎً زﻧﺪه اﻧﺪ.