ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن - ﻓﺮزﻧﺪﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ - در او‪ل دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1342 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣـﺸﻬﺪ ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺷﺐ ﻣﺒﻌﺚ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل (ص) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﻫﻤﻪ اﻗﻮام ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺑﺮوﻳﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ را ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰ ﻛﻨﻴﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 20 روز از ﺗﻮﻟّﺪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ او را در ﺑﻐـﻞ داﺷـﺘﻢ و در ‫ﻳﻜﻰ از راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ. در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ: ﭼﺮا ﻛﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ؟ اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧـﺪ: ﺳـﺮﺑﺎزان ﻣـﻦ در ﮔﻬـﻮاره ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫﻢﺷﺪ و او در راه ﺧﺪا و اﻣﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ.

‫ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﺳﺎل 1348 آﻏﺎز ﻛﺮد. در ﺟﺒﻬﻪ درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ‫ﭘﺪرش در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮاى او ﺧﻮراﻛﻰ ﻣﻰﺑﺮد، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ. ‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻧﻮهﻫﺎى آﻗﺎى ﺳﺒﺰوارى و ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ارﺗﺒـﺎط ﻧﺪاﺷـﺖ. ‫ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑﺎ ﺗﻘﻮا راﺑﻄﻪ داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﺗﻌﻄﻴﻞﻛﺮدن ﻣﺪرﺳﻪ در زﻳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻣﻮاد‪ ﻣﻨﻔﺠﺮه درﺳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ‫ﻣﻰداد. اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد. واﻟﺪﻳﻨﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮم ﺑﺎ اﻧﻘﻼب آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ. ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ رادﻳﻮ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى اﻗﻮام ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن داﺷـﺘﻨﺪ ﻣـﻰرﻓﺘـﻴﻢ و ‫ﻓﻴﻠﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢﻫـﺎ را ﻧﮕـﺎه ﻧﻜﻨﻴـﺪ، درﺳـﺖ ﻧﻴـﺴﺖ. ﻣـﺎ را ﺑـﺴﻴﺎر ‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

‫در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﻴﺮ و ﻛﻴﻚ ﺑﻮد. او ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺷﻴﺮﻫﺎ ‫را داﺧﻞ ﺟﻮىﻫﺎ ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ. ﺑﺮ روى دﻳﻮارﻫﺎ ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. ‫در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﺧﻮﻧﻴﻦ در ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ در روزﻧﺎﻣﻪ ﭼـﺎپ ﺷـﺪه ‫ﺑﻮد.

‫در روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦﺑﺎ ﻣﻮاد‪ ﻣﻨﻔﺠﺮه ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﻣﺮدم، ﻓﺮوﺷﮕﺎه ارﺗﺶ را آﺗﺶ زدﻧﺪ ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺎن ‫درﮔﻴﺮى زﺧﻤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد. ﺟـﺬب ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ‫ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻔﻆ و ﺗﺪاوم اﻧﻘـﻼب وارد ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺪ. ﺳﺮﺑﺎزى را در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد.

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺷﻬﻴﺪﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﺘﺢ و زﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪى ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ (س) را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻧﻴﺎ ﭘﻮچ اﺳﺖ، اﺻﻞ آﺧﺮت اﺳﺖ. دﻧﻴﺎ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد، ﺳـﻌﻰ ﻛﻨﻴـﺪ ﺑـﺮاى آﺧـﺮت ﺗﻮﺷـﻪاى ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭘﻴﺮو ﻗـﺮآن و ﻧﻤـﺎز ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺪون ﭼﺎدر از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮوﻳﺪ. و ‫ﺗﺎ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﻼب را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ.

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻗﺮآن ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: در دوران ﻣﺠـﺮوﺣﻴ‪ﺘﺶ ‫ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻳﻚﺑﺎر در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻓﻜـﺮ ﻛﺮدﻧـﺪ او از ﭘـﺸﺖ ﺑـﺎم ‫آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ او ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﮔﻔـﺘﻢ، او ﮔﻔـﺖ: دﻳﮕـﺮ ‫ﺑﺎﻻى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﻤﻰﺧﻮاﺑﻢ، ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺰاﺣﻢ دﻳﮕﺮان ﺷﻮم.

‫آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼﺑﺎز ﺷﻮد. ﺑﺮاى ﻣﻜّﻪ ﺛﺒﺖ ﻧـﺎم ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣﻮﻓّـﻖ ﻧـﺸﺪ ﺑـﺮود. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺧﻮد ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻢ.

‫در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮرﻳ‪ﻪ و ﻳﺎ دﻳﺪن اﻣﺎم را ﺗﺸﻮﻳﻘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪن اﻣـﺎم را ﺗـﺮﺟﻴﺢ ‫داد. ‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻦ، ﭼﻮن ﻣﺎ آرزو دارﻳﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷـﺪ، ‫ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪى ﺷﺮﻋﻰ و ﻳﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﻃﺮح و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد. ‫ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻼحﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﺳﻼح ﺛﺒﺖ ﻧـﺎم ‫ﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬراﻧﺪن آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻣﺪ‪ت 6 ﻣﺎه در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن ‫ﺟﺮﻳﺎنﻫﺎى اﻧﺤﺮاﻓﻰ ﻣﺒﺎرزه ﻛﺮد. ﻣﺪ‪ت 7 ﺳﺎل در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ داﺷﺖ.

‫واﻟﺪﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: او ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را دﺳﺖﻛﺎرى ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﺮود. ﻣـﺎ او را از ‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻨﻊ ﻛﺮدﻳﻢ، وﻟﻰ او در ﻣﺴﺠﺪى دﻳﮕﺮ، ﭘﺮوﻧﺪه درﺳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺳـﻘّﺰ ‫و ﺑﺎﻧﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

‫در ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﭼﻬﺎر ﺑﺎر زﺧﻤﻰ ﺷﺪ. او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ او اﺻـﺎﺑﺖ ﻛـﺮده ﺑـﻮد. ﭼـﻮن ‫زﺧﻤﺶ ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻮد، ﺑﺪون اﻃّﻼع ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺪاوا ﺷﺪ. دو‪ﻣﻴﻦﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4، ﺗﻴـﺮ ‫ﺑﻪ ﺑﺎزوى دﺳﺖ ﭼﭗ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻋﺼﺐ دﺳﺖ، ﺗﺤﺖ ﻋﻤﻞ ﺟﺮّاﺣـﻰ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ ‫ﺑﻮد. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8، ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻋﻤـﻞ ﺟﺮّاﺣـﻰ ‫ﺗﺮﻛﺶ را از دﺳﺖ او ﺧﺎرج ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻬﺮان، ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﭘﺎى ﭼﭗ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮد ‫ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪاوا دوﺑﺎره رواﻧﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺎﻳﺶ زﺧﻤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﮔﭻ ﺑﻮد. ﻣﺎ در ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮدﻳﻢ. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻴﻢ، ‫دﻳﺪﻳﻢ او ﭘﺘﻮﻳﻰ روى ﭘﺎﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﻢ. ﺑﻌﺪاً ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺖﭘﺎﻳﺶ ﺷﺪﻳﻢ. ‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﻣﻰرﻓﺖ. در آنﺟـﺎ ﻧﻤـﺎز ‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ و ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﭘﻴﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آر. ﭘﻰ . ﺟﻰ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﺑـﺎ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ زﺧﻤﻰﻫﺎ ﺑﺮ روى ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻴﻜﻠﺖ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد. در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎﻳﻰ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﺟﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻣﻴﺪى ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻌـﺪ از ‫اﺗﻤﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻋﻠّﺖ ﮔﺮﻳﻪى او را ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣـﻦ ‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮم؟ ﻣﮕﺮ ﻫﻨﻮز ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻬﺎدت را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم؟

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦﺑﺎر ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ و ﻳﺎ ﻗﻄﺎر ﺑﺮود، اﻣ‪ـﺎ ﻧـﺸﺪ ﻛـﻪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪ ﺑـﺎ ‫اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺮود و دﻳﮕﺮﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ 21/8/1365 و در ﺷﺐ ﻣﺒﻌﺚ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل (ص)، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪى ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ در ﻣﻨﻄﻘﻪ آﺑﺎدان ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﻮد. ﺗﻴﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﺳـﻴﻨﻪى او ‫اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ ﻣـﻰﮔـﺮدد. ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ ‫زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖرﺿﺎ (ع) ﻣﺸﻬﺪ، در ﺟﻨﺐ ﻣﺰار ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.