ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ ﻓﺮزﻧﺪ اﻛﺒﺮ،در ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1340 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ‫ﻣﺎدرش درﺑﺎره ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺧﻮاب ﺳﻴ‪ﺪى را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻴﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮشرﻧﮕﻰ را ﺑﻪ ﻣـﻦ داد و ‫ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ را ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﻪدار. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺧـﻮاب ﻣﺘﻮﺟ‪ـﻪ ﺷـﺪم ﻣـﺼﻄﻔﻰ را ﺣﺎﻣﻠـﻪام. در زﻣـﺎن ﺑـﺎردارى، ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺣﺪوداً ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦﺧﻮردم، ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم ﭘﺎى راﺳﺘﺶ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ‫ﻣﭻ و زاﻧﻮ ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ رﺷﺪ ﭘﺎﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻪ روزه ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﻧـﺰد ﺷﻜـﺴﺘﻪ ﺑﻨـﺪ ‫ﺑﺮدم، ﭘﺲ از ﭼﻬﻞ روز ﭘﺎ ﺧﻮب ﺷﺪ و رﺷﺪ ﻛﺮد. ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﻫﻤﺎن ﻛـﻮدﻛﻰ ﭘﺮﺟﻨـﺐ و ﺟـﻮش و ﻓﻌ‪ـﺎل ‫ﺑﻮد. از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﻧﺠﺎمدادن ﻛﺎرﻫـﺎى ﺷﺨـﺼﻰاش از دﻳﮕـﺮان ﻛﻤـﻚ ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ.

‫از ﺳﺎل 1347 وارد دﺑﺴﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺻﺪاﻗﺖ -- ﻧﺎم ﻗﺒﻠﻰ(اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻜـﺎن) -- ﻣـﺸﻬﺪ ﺷـﺪ. ﺑـﻪ درس و ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد و ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ درﺳﻰاش را ﺑﻪ وﻗﺖ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد. ﻗـﺮآن را از ﻣـﺎدر آﻣﻮﺧـﺖ و از 9 ‫ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻫﻔﺘﻪاى دو ﺷﺐ در ﻣﻨﺰل، دوره ﻗﺮآن داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻗﺒـﻞ از ﺷـﺮوع ﻛـﻼس ﺳـﺮﻛﻮﭼﻪ ‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

در ﺳﺎل 1352 وارد ﻣﺪرﺳﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ اﺳﺮار ﻣﺸﻬﺪ ﺷﺪ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻫﻢ در ﻣﻐﺎزه ﺑﺮادرش ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻢ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ‫دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ و ﺗﻮﺳ‪ﻞ و ﻗﺮآن را ﺑﺎ ﺻﻮت زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻪ او ﻟﻘـﺐ ﺑﻠﺒـﻞ داده ‫ﺑﻮدﻧﺪ. او ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﻣﺸﻮ‪ق دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﻮد. ﺑـﻪ ورزش ﻋﻼﻗـﻪ ‫داﺷﺖ. ﻛﺎر دﺳﺘﻰ درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد، درﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻗﺮآن ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد، و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ و ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى آﻳﺖ اﷲ ﻣﻄﻬﺮى و دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻛﺮد.

دوره دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻳﻮﺳﻔﻰ -- ﻧﺎم ﻗﺒﻠﻰ(رﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮى) -- ﮔﺬراﻧﺪ. ‫روزﻫﺎ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮک ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ‫اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن زﻳﺒﺎﻳﺶ ﻛﻪ از ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت ﻗﺮآن و رواﻳﺎت ﺑﻮد، اﻓﺮاد زﻳـﺎدى را ﺑـﻪ راه ‫راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد.

‫ﺑﺎ اوجﮔﻴﺮى اﻧﻘﻼب ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻣﺤﻞ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣـﻰﺑـﺮد و آﻧـﺎن را ﺑـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﻴﺎﺳﻰ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺒﻬﺎﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﺪاى اﷲاﻛﺒﺮ ﺳﺮ ﻣﻰداد. ‫او ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)ﺑﻮد و ﺣﺪاﻗﻞ 50 ﻧﻮار از اﻳﺸﺎن داﺷﺖ. ‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺿﻤﻦ ﮔﺬراﻧﺪن ﺳﺎل آﺧﺮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻋـﺸﻰ ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ.

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺳﺮﮔﺮوه ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺞ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد. وى ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺞ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، اﻣﺎم ﺟﻮاد(ع)، ‫ﻣﺴﺠﺪ ﺳﺠﺎد(ع) و ﭘﺎﻳﮕﺎه آب و ﺑﺮق ﺑﻮد. ﺷﺒﻬﺎﭘﺎﺳﺪارى و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد و در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻣﻨﺰل و ﻣﺤـﻞ ‫ﺳﺎواﻛﻰﻫﺎ ﻧﻘﺶ داﺷﺖ. ﺑﺮادرش -- ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻛﺮﻣﻰ -- در اﻳﻦ ﺑـﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻣـﺼﻄﻔﻰ در ﮔـﺸﺘﻬﺎى ‫ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد؛ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﻮدم. ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ او ﻣﻰآﻣﺪ ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑـﻪ ‫ﻣﻨﺰل ﺑﺮود. اﺧﻼق و رﻓﺘﺎرش ﻃﻮرى ﺑﻮد ﻛﻪﻫﻤﻪ را ﺟﺬب ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎى او ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ و او ‫ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ دﻋﺎ و ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد و اﺣﻜﺎم ﻣﻰﮔﻔﺖ.

‫ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎى ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪاى ﺑﺎ ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب و ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ داﺷﺖ و در دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻋﻮاﻣـﻞﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼب و اﻓـﺸﺎى ‫ﻣﺮاﻛﺰ ﺗﻴﻤﻰ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ داﺷﺖ و ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺧـﺪا ‫آﺳﻴﺒﻰ ﻧﺪﻳﺪ.

ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن ﻳﻚ دوره آﻣﻮزﺷﻰﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻘّﺰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. ‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت، اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﻮى و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و داراى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﻗـﻮىﺗـﺮﻳﻦ روﺣﻴـﻪ ﺗـﺼﻤﻴﻢﮔﻴـﺮى و ‫داراى ﺧﻼﻗﻴ‪ﺖ ﻓﻜﺮى ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﻮد. ﺧﻮد را وﻗﻒ اﻧﻘﻼب ﻛﺮده ﺑﻮد. در ﺳﺎل 1359 ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﻫﻤـﺮزم ﺷـﻬﻴﺪ ‫ﻛﺎوه ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻴﺮوى ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﺳـﭙﺲ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه ﺷـﺪ. در ﺳـﻘﺰ ﺟـﺰو ‫ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻌ‪ﺎل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد و زﻳﺮ دﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺷﺒﻬﺎﺑﺮاى ﻛﻤـﻴﻦزدن ﺑـﻪ ﮔﺮوﻫـﻚ ﻛﻮﻣﻠـﻪ ‫ﻣﻰرﻓﺖ.

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ داﺷﺖ و در ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ اﻃّﻼﻋﺎت او ﻛﺎﻓﻰ ﺑـﻮد. اوﻗـﺎت ‫ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺑﻌﻀﻰ از دﻋﺎﻫﺎ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. در ﻗﻨﻮتِ ﻧﻤﺎز، دﻋـﺎى ﻛﻤﻴـﻞ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. در ﺑﺮاﺑـﺮ ‫ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰﻣﻰﺷﺪ ﺳـﻮره واﻟﻌـﺼﺮ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. آن ﻗـﺪر ﺧﻮشﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺑﺴﻴﺠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ اﺳﻤﺸﺎن در ﮔﺮدان او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد.
‫ﺗﺎ اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮد، ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪى ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻮب اﻋﺰام ﺷﺪ. ‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﺘـﻒ و ﺳـﻴﻨﻪ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. 12 روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ‫اﻫﻮاز ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. ﭼﻬﺎرﻣﺎه دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺑﻰﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد. در ‫اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اداﻣﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ، در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ‫در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﻧﻴﺰ ﻃﻰ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ازﻗﺪان ازدواج ﻛـﺮد. ﻫﻤـﺴﺮش درﺑـﺎره او ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در آﺑﺎن ﻣﺎه ﺳﺎل 1361 زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎن را آﻏﺎز ﻛﺮدﻳﻢ. زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﺳﺮﺷﺎر از ‫ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ. او داراى اﻳﻤﺎن، اﺧﻼق، ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﻇﺎﻫﺮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑـﻮد و ﻧـﺴﺒﺖﺑـﻪ ﺑﻴـﺖ اﻟﻤـﺎل ‫ﺣﺴ‪ﺎﺳﻴ‪ﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎل، ﻳﻚ ﺑـﺎر از او ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ ﻣﻮﺗـﻮرى ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﺳـﭙﺎه در‫اﺧﺘﻴﺎرش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ او از اﻧﺠﺎمدادن اﻳﻦ ﻛﺎر اﻣﺘﻨﺎع ﻛﺮد. ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ ‫دﻧﻴﻮى ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻠﻜﻪ آرزوى زﻳﺎرت ﻛﺮﺑﻼ، دﻳﺪار اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) و ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ. ﺗﺎ ﺣﺪ‪ اﻣﻜﺎن ‫در ﺟﻠﺴﺎت و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم(ره) ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد ‫روزﻫﺎى دوﺷﻨﺒﻪ و ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ را روزه ﺑﮕﻴﺮد.

‫او ﻓﺮدى ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪﺳﻤﺘﻬﺎﻳﺶ را در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮاى دﻳﮕـﺮان ﺑﻴـﺎن ﻧﻤـﻰﻛـﺮد. ‫ﻫﻤﺴﺮش را ﺑﻪ اﺟﺮاى ﻓﺮاﻳﺾ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﭘﻮﺷﺶ اﺳﻼﻣﻰ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻢ و ﺗﻮ در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ.

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى رﻣﻀﺎن، ﻣﺤﺮم، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘـﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠـﺮ 1 ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﺮادرش -- ‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻛﺮﻣﻰ -- در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1360، ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭼﺰّاﺑﻪ ‫ﺑﺎ ﺗﻼش زﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او رﻓﺘﻢ، اﻣ‪ﺎ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺳـﻤﺘﻰ دارد. او آن ﻗـﺪر ﺑـﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى ﺗﺤﺖ اﻣﺮش ﺑﺮادراﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ وارد ﻣﻰﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ.

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ -- آﻗﺎى ﻫﺎدى ﻛﻔﺸﻜﻨﺎن -- درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻧﮕﻴﺰهاش از آﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ‫اﺳﻼم و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻮد. ﺧﻮد را ﺳﺮﺑﺎز وﻻﻳﺖ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و اﺳﻼم را در ﻗﺎﻟﺐ وﻻﻳﺖ ﻣﻰدﻳﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد ‫ﺑﻮد و در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ، ﺧﻮﻧﺴﺮدى ﺧﻮد را ﺣﻔﻆﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎ ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺸﻜﻼت را ﺣﻞ ﻣﻰﻛـﺮد و ﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ در ﻛﺎرﻫﺎ ﺳﺴﺘﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻰﻣﻰﺷﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻛﺮﻣﻰ ﺧﻮد در ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ داﺧﻞ ﺳـﻨﮕﺮ ﺑـﻮدﻳﻢ، ﻣﺘﻮﺟ‪ـﻪ ﭘـﺮواز ‫ﻛﺒﻮﺗﺮ زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺷﺪﻳﻢ، او ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﭘﺮ ﻣﻰزد و از ﻣﺎ دور ﻣﻰﺷﺪ. ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ زﻳﺒﺎﻳﻰ او ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ ‫ﺑﻮدﻳﻢ ﻧﺎ ﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦﻛﻪ از ﺳﻨﮕﺮﻣﺎن دور ﺷﺪﻳﻢ ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑـﺮ روى ﺳـﻨﮕﺮ ‫اﻓﺘﺎد و ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ.

‫او در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: آن ﻗﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﻰ اِﻧّـﺎ ﻟﻠّـﻪ و اﻧﱠـﺎ ‫اﻟَﻴﻪ راﺟِﻌﻮ‪ن ﺑﺮﺳﻢ و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻧﻤﻴﺮد.

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻰزد. از ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ روﺣﻴـﻪ ﻣـﻰداد و ﺑـﺮاى ‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ آﻳﺎت ﻗﺮآن را ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﺮﻛﺲ در ﺟﺒﻬﻪ دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ و ﻧـﺎراﺣﺘﻰﻣـﻰﺷـﺪ، او را ‫ﻧﺰد ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻨﺸﻴﻨﺶ او را ارﺷﺎد ﻛﻨﺪ.

‫درﺑﺎره ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻣـﺸﻜﻼﺗﻰ را ﺑـﻪ ﺑـﺎر آورد، وﻟـﻰ در ﻛـﻞ ﻣـﺮدم ﻣـﺎ را ﺳﺎﺧﺖ.

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻴﺶ ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ او را ﻣﻰﺑﻮﺳـﻴﺪ. ‫ﺑﺎر آﺧﺮ ﻛﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑـﻮد، اﺟـﺎزه ﻧـﺪاد ﭘﻴـﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺑﺒﻮﺳـﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺑﻌـﺪ از ﺷـﻬﺎدﺗﻢ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را ﺑﺒﻮس. در آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﺮاى ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑـﻪ دﻳـﺪن داﻳـﻰ ﻛـﻮﭼﻜﺶ رﻓـﺖ. ﻫﻨﮕـﺎم ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ داﻳﻰاش ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻛﻰ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدم.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ در 23 ﻓـﺮوردﻳﻦ 1362 در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺷـﺮﻫﺎﻧﻰ در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت واﻟﻔﺠـﺮ 1 -- در ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان ﻳﺪاﷲ از ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ --ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ. او را در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) در ﻛﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪان ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﺼﻄﻔﻰ ﭼﻬﺎرﻣﺎه ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر در 25 ﺗﻴﺮ 1362 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.